jestem jak skała,
uderzony kruszeję, rozpadam się w palcach,
jestem jak stal,
rdza wdziera się w zakamarki i rozsadza skórę,
jestem jak drzewo,
spuchnięty, w środku próchnopylny,
jestem jak morze,
zawsze zakończony brzegiem, granicą nad.
wszystko jest tylko kwestią czasu, który tworzy ze mnie
następną (kolejną, nową) figurę odwiecznego trwania -
obraz na ścianie, ścianę i ślady dłoni na niej.